DE ONTMOETING

'Wat vind je het leukste spelletje om te spelen?, vroeg schoollerares Monique aan de 7-jarige Joana. Ze zaten op een strandbedje aan het einde van een snikhete dag waarin Joana met haar vader de oversteek had gemaakt van Turkije naar Lesbos. Vanwege financiële redenen waren haar moeder en broer in Turkije achtergebleven. 'Verstoppertje', zei Joana, 'verstoppertje spelen met Diana'.

Toen hun huis in Aleppo twee jaar geleden werd verwoest vluchtte Joana met haar familie naar Turkije. Maar na 2 jaar leven in een land zonder onderwijs voor hen besloot de familie om de oversteek naar Europa te maken. Het meisje kende ondertussen zo goed Turks dat zij de vertaler was in de onderhandelingen tussen de Syriërs en de mensensmokkelaars.

'Gelukkig ben je nu veilig in Griekenland', zei Monique, 'dat vinden we heel fijn. Blijf je nu hier?' 'Nee', zei Joana, 'we zijn onderweg naar Duitsland. En mama komt later.'

Met drie camera's om haar heen werd Joana een 

beetje verlegen. 'Zou je misschien een liedje van thuis kunnen zingen?' zei Monique. Dat was een goed idee. De zee werd stil. De ruimte werd gevuld door een lieve kinderstem. 'Bravo!' klapte Monique toen ze klaar was, 'zal ik nu een liedje voor jou zingen?' De juffrouw in Monique bedacht het oer Hollandse lied: 'deze vuist op deze vuist, en zo klim ik naar boven.' Toen ze klaar waren zei Monique: 'Dit is een liedje speciaal voor alle sterke meisjes die van Turkije naar Duitsland reizen.'

Een paar weken later ontvangen we een bericht van de vader van Joana dat ze veilig in Bremen in Duitsland zijn aangekomen. Anderhalve maand later nemen moeder en haar broers dezelfde route naar Duitsland toe.

Ondanks het goede nieuws dat het gezin weer bij elkaar is krijgen we half December het bericht dat zij zich erg rot voelen. Terwijl anderen die later kwamen hun papieren al hebben gekregen wachten zij nog steeds in een kamp op het begin van hun procedure. Wij hopen dat ook zij snel hun papieren zullen krijgen en Joana weer naar school kan.