Soms krijgen we vragen van mensen die zich afvragen hoe deze documentaire is gemaakt. Hier vind je het antwoord op de meest gestelde vragen.

 

Wat was de aanleiding voor dit project?

Eind Maart maakten we de reportage 'Outside Syria' in vluchtelingenkampen in Libanon. Hier zagen we met eigen ogen hoe overvol de regio van Syrië was door de voortdurende oorlog in dat land. We hoorden getallen van 4,3 miljoen mensen die al jaren in een tent zaten en door hun illegale status niet mochten werken. Ook konden hun kinderen al jaren niet naar school. Het was niet moeilijk om te voorspellen dat er in de komende zomer, wanneer de zee rustig is, een flink aantal van deze vluchtelingen zou gaan proberen om Europa te bereiken. Toen in mei twee Syrische vrienden van ons de boottocht van Turkije naar Griekenland maakten, besloten we om een nieuw project te gaan maken rondom deze mensen.

Waarom op Lesbos?

Lesbos is een van de Europese plekken die het meest dicht bij de Syrische regio ligt. Het ligt op slechts acht kilometer van Turkije. Omdat Lesbos ook een heel toeristisch eiland is kwamen we op het idee om een documentaire te gaan maken waarin toeristen en vluchtelingen elkaar ontmoeten.

Nadat we besloten om met drie camera's te willen draaien en er vertaling nodig was haalden we er geluidsman Bob en vertaler Reem bij. Door de bijdragen van 2 fondsen (Miap Foundation en Stichting Dialoog) konden we precies alle kosten betalen van de reis. De uren in dit project zijn niet geteld.

 

En toen? Op naar Lesbos?

Yep! De eerste 2 dagen op het eiland probeerden we uit te vogelen hoe en waar we het beste zouden kunnen gaan filmen. We zochten naar mooie bankjes op stille plekjes. Gelukkig stonden ze overal.

Daarnaast ontmoetten we ook de vluchtelingen. In de brandende zon zagen we boten aankomen en mensen in kletsnatte kleding met rugzakken over bergpaden klauteren. Meerdere malen stopten we met de research voor onze documentaire om uitgeputte gezinnen met kleine kinderen naar het dorp 15 kilometer verderop te vervoeren. We zagen ook dat toeristen met hun huurauto op en neer aan het rijden waren met flessen water, of eten voor hen kochten bij de lokale supermarkt. Omdat de vluchtelingen zich pas 70 kilometer verderop in Mythilini konden registreren waren ze tot dat moment illegaal. Hierdoor mochten ze zelf niks kopen of huren. Dit zorgde voor schrijnende situaties.

Zijn de mensen in de film vantevoren gecast?

Nee, daar was geen tijd en ruimte voor. We vroegen simpelweg aan toeristen in ons hotel of ze mee wilden doen, of we spraken hen aan op straat. De vluchtelingen vroegen we op een parkeerplaats in het dorp Molyvos, waar men zich verplicht moest verzamelen voor een bus die hen naar het 70 kilometer verderop gelegen Mythilini zou brengen. Omdat deze bus zeer onregelmatig of niet kwam moesten zij soms heel lang wachten.

De parkeerplaats van Molyvos waar vluchtelingen verplicht moesten wachten op een bus die hen naar Mythilini bracht. Het was er 35 graden en er was amper schaduw. 

Het zwembad van het hotel waar we toeristen vroegen om mee te doen.

Wilde iedereen meedoen?

90% van de mensen vond het leuk om mee te doen, we kregen maar heel weinig een 'nee'. Als ze instemden, dan spraken we een tijd en plek af voor die avond. Soms kwamen ze er zelf naar toe, soms haalden we hen op met de auto.

Kenden jullie de verhalen van de mensen vantevoren?

Nee, wij hadden geen informatie over wie zij waren of wat zij in de dagelijks leven deden. De gesprekken die ontstonden waren voor ons net zo'n grote verrassing als voor de mensen die op het bankje zaten. 

Grepen jullie vaak in bij de gesprekken?

Terwijl wij stil achter de camera stonden lieten we ieder gesprek z'n eigen gang gaan. Soms begonnen gesprekken wat onwennig, maar gedurende het gesprek ging dat vaak steeds makkelijker. En als men het even niet wist dan kon er een vragenkaartje gepakt worden die tussen hen in lag. 

Hoe konden mensen elkaar verstaan?

Mensen kregen van Bob een 'oortje' in. Hierdoor kon Reem, die een eindje verderop zat, steeds direct vertalen. Reem woont in Nederland maar komt oorspronkelijk uit Libanon. Haar moedertaal is Arabisch, maar ze spreekt ook Engels, Frans en Nederlands. 

Hoeveel gesprekken zijn er geweest?

In totaal hebben we 12 gesprekken gefilmd. Ieder gesprek duurde ongeveer een half uur.

Wanneer was het project klaar?

Toen we thuis kwamen hebben we naast ons dagelijkse werk elke vrije minuut besteedt aan editten, schrijven, beeldbewerken en website bouwen. Soms zagen we er sterretjes van. 

Hebben jullie het in opdracht gemaakt?

Gedurende het jaar werken wij veel in opdracht. Zo is Philip mede-eigenaar van een reclamebureau en reist Marieke vaak als fotograaf in opdracht voor organisaties zoals Unicef. Naast ons werk willen wij 1x per jaar een eigen project maken waarin juist geen opdrachtgever is. Zo kunnen we 100% vrij werken. Er is dus geen commercieel of fondsenwervend doel. 

Hebben jullie al ideeën voor een volgend project?

Ja, een kladboek vol. Maar we willen ons eerst inzetten om deze film aan zoveel mogelijk mensen laten zien. Want dat is ons doel van deze projecten: iets maken waar de wereld kleur van krijgt, wat een verdieping geeft in het dagelijkse maatschappelijke debat. Daarom nodigen we iedereen uit om deze film zo veel mogelijk te delen.

Bob, Reem, Marieke en Philip